Een douchebak met dromen

Mijn douchebak heeft ook dromen. Daar ben ik de laatste weken wel achtergekomen! Hij droomt niet van wereldvrede of voedsel voor alle arme kindjes maar voor een douchebak is 'ie behoorlijk ambitieus. Mijn douchebak wil namelijk graag een ligbad zijn. Nu brengt dit enkele problemen met zich mee. Zo is mijn badkamer net groot genoeg voor een half ligbad en is de douchebak niet diep genoeg om in te kunnen liggen. Maar dat schrikt mijn douchebak niet af! Hij loopt steevast vol tijdens het douchen in de hoop dat ik ga liggen. Dat doe ik niet. Integendeel: ik ben gaan staan. Ik ben gaan lopen. Naar een kluswinkel aan de Utrechtse grachten om ontstopper te halen.
Rond half twaalf 's ochtends stap ik de winkel in. Ik heb zo'n tien minuten uitgetrokken voor dit klusje en dat is inclusief de reistijd. De vrouw achter de toonbank heeft me al gezien voor ik de winkel binnen ben gestapt.

'Hoi schat, kan ik je helpen?' klinkt het van achter de toonbank.
'Hallo. Ik hoop het. Ik ben op zoek naar een ontstopper voor mijn douchebak.'
'Oh? Is 'ie verstopt?'
Ik denk: 'Nee, natuurlijk niet!' Maar zeg: 'Inderdaad!'

Langzaam begin ik te beseffen dat dit wel eens iets langer kan gaan duren dan de geplande tien minuten. Ik krijg gelijk. Met een buitenaards enthousiasme stort de vrouw zich op de gootsteenontstoppers. De plopkap wordt me met klem afgeraden en de korrels ook. Na een monoloog die voor mijn gevoel een kleine drie kwartier duurt, staat er ineens een fles gootsteenontstopper voor me op de toonbank. 'Doe deze maar' zeg ik, licht overbluft door het hoorcollege over ontstoppingsmiddelen. En net als ik wil afrekenen zwaait er een deur, vermomt als gereedschapskast, open. Een gezette man van in de zestig komt uit het magazijn.

'Zo, last van verstopte gootjes?' vraag hij op zijn beurt.
'Ja!' zegt de vrouw, nog voordat ik zelf kan antwoorden.
'Weet 'ie wel dat er ook korrels zijn?'
'Ja, dat heb ik 'm net verteld.'
'En die plopkap dan. Is dat niet iets voor hem?'

Ik begin mijn zelfbeheersing langzaam te verliezen. Ik wijs de vrouw achter de toonbank er zo vriendelijk mogelijk op dat ik nu toch echt wil afrekenen. Ze kijkt me geërgerd aan alsof ze wil zeggen 'je ziet toch dat ik in gesprek ben?' Ik sta, met pinpas in de aanslag, klaar als de vrouw met de hand een bon begint uit te schrijven. Als ik bedacht heb dat ik geen bon wil is ze al halverwege dus ik besluit het erbij te laten. Zelfs een kleuter kleurt sneller een kleurplaat in dan deze vrouw een bonnetje uitschrijft. Het duurt intussen zo lang dat ik, naast mijn horloge, ook mijn biologische klok hoor tikken. Wat doe ik met mijn leven?

'Ik wil graag pinnen.'
'Oh! Hij wil graag pinnen.'
'Ja.'
'Effe die automaat pakken hoor!'
'Tuurlijk, ik heb alle tijd!'

Nadat ik mijn pincode heb ingetoetst en akkoord ben gegaan met het bedrag dat in het venster is verschenen graai ik de fles van de toonbank en haast me naar buiten. Mijn bezoek aan de kluswinkel was een nachtmerrie. Nu op naar mijn douchebak om een einde te maken aan zijn dromen!