Het is twintig september 2011. Een klein mannetje loopt, weggedoken in zijn 'inspector gadget' jas, over de Lange Voorhout in Den Haag. In zijn zak heeft hij twee overrijpe tomaten die zijn overgebleven na de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen. Een tomaat voor elke fractievoorzitter die zijn partij versleten heeft. Toegegeven, dat zijn er niet zoveel. Wat dat betreft had hij beter lid kunnen zijn van de PvdA, dan had hij een boodschappentas vol tomaten gehad.
De afgelopen weken, terwijl zijn collega's van links tot rechts druk bezig waren met de eurocrisis en de uitgelekte miljoenennota, had hij zichzelf opgesloten op zijn werkkamer aan het binnenhof. Zijn computer had overuren gemaakt, maar dit was belangrijk. Hij wist gewoon dat hij goud in handen had! Hij lacht om zijn eigen woordgrap en wurmt zich door de mensenmassa naar voren tot hij op de eerste rij staat.
Nederland had niet naar hem willen luisteren toen hij, op de dag nadat de miljoenennota uitgelekt was, zijn baanbrekende nieuws naar buiten had gebracht tijdens een uitzending van éénVandaag. Op het beeldhouwwerk van de Gouden Koets was een tafereel uit de tijd van de slavernij afgebeeld. De google-afbeeldingen die hij gedurende de zware week die achter hem lag had verzameld logen er niet om. Op de Koets staan donkere mensen afgebeeld die al knielend een geschenk aanbieden aan de Koningin! Deze afbeelding moest worden verwijderd en hij vond een politiek medestander in de persoon van Mariko Peters, normaal gesproken zelf niet vreemd van het aanbieden van politieke cadeautjes. Ondanks zijn gloedvolle verwijzing naar de politionele acties die hij maakte tijdens zijn interview bleek niemand zich er verder druk om te maken.
Daarom staat hij nu hier, op het punt geschiedenis te schrijven. Hij weet precies waar de gewraakte afbeelding op de koets zich bevindt en is ervan overtuigd dat hij minstens een van de twee tomaten op dit beeldhouwwerk moet kunnen mikken. Hij kijkt op en ziet de eerste paarden de hoek om komen, gevolgd door de Gouden Koets.
Zijn socialistische hand klemt zich stevig om een van de twee tomaten in zijn jaszak en als de Koets recht voor hem langs rijdt heft hij hand en zijn tomaat op en werpt de overrijpe substantie zo hard als hij kan richting de koets. Mis. Snel pakt hij de tweede tomaat en haalt opnieuw uit, maar voordat hij het resultaat van zijn tweede worp kan zien stort anderhalf peloton ME'ers zich op zijn gebogen rug en wordt hij vakkundig naar de grond geknuppeld.
Die avond is hij weer in het nieuws. Hij kijkt in zijn cel terwijl de nieuwslezeres het volk meldt dat Harry van Bommel is opgepakt. Beide tomaten hebben hun doel gemist, net zoals zijn partij al een aantal jaar. Hij staart uit zijn celraam naar buiten en ziet nog net hoe de waxinelichthouder-gooier na een jaar cel de gevangenis opgelucht verlaat.
vrijdag 16 september 2011
zondag 4 september 2011
Kinderwagen vragen
De vreemde wereld waarin ik terecht ben gekomen sinds er een kindje op komst is, is eigenlijk niet te beschrijven. Reden dat ik het toch probeer is dat ik het voor mezelf weer allemaal op een rijtje probeer te krijgen. Want één middag, een babywinkel en een bijbehorende verkoopsters blijken genoeg om mijn wereld overhoop te halen.
Een niet nader te noemen winkelketen met een paars en roze hartje als logo is de eerste halte. Ons doel: niks kopen, maar zoveel mogelijk informatie inwinnen. Informatie over kinderwagens. Wij wonen in een bovenwoning en hebben niet veel ruimte dus ons eisenpakket is erg overzichtelijk: we willen een lichte, makkelijk opvouwbare en veilige kinderwagen. Gezien ons overzichtelijke eisenpakket koester ik de hoop dat we binnen afzienbare tijd weer buiten staan. Deze hoop wordt de grond in geslagen als ik het assortiment kinderwagens zie. De showroom van een middelgroot autobedrijf is er niks bij. Nadat we zelf een tijdje hebben rondgekeken besluiten we dat enige hulp bittere noodzaak is en dus we spreken een van de daar rondhuppelende verkoopsters aan. Terugkijkend de grootste fout die ik de afgelopen weken in mijn leven heb gemaakt.
De aangesproken verkoopster stort zich op ons met een angstaanjagend fanatisme. Ze leeft blijkbaar in de veronderstelling dat wij zelf ook kleine kinderen zijn want we worden continue enorm betuttelend toegesproken. Het is wachten op het moment dat ze ons probeert een schone luier te geven. Na een aantal verbluffend intelligente vragen van haar kant (zoals: 'Is het voor u zelf?') komen wij met ons eisenpakket op de proppen. Ze luistert aandachtig, kijkt ons aan alsof ze ons zo allebei een rammelaar gaat geven en biedt dan aan de opties op een rij te zetten. Deze 'opties' die nu voor ons op een rij staan zijn stuk voor stuk peperdure kinderwagens met accessoires die ik nog niet eens voor mijn auto kan krijgen. Er blijven uiteindelijk drie kinderwagens over die volgens onze verkoopster makkelijk opklapbaar en licht zijn. Ze zal het ons wel even laten zien.
Met enig leedvermaak kijk ik toe hoe haar poging om kinderwagen 1 op te klappen uitmondt in een grondgevecht van vrouw tegen wagen dat ternauwernood wordt gewonnen door de vrouw. De kinderwagen in opgeklapte toestand heeft meer weg van een wegbezuinigde tank van de landmacht dan van een kinderwagen en mits je er een abonnement op de sportschool bijneemt krijg je het ding in geen jaren de trap op. Kinderwagen 2 bereikt nooit de opgeklapte stand omdat het juiste knopje onvindbaar blijkt en kinderwagen 3, nou, daar hoort een reiswieg bij. Even later komt ze enthousiast met de verkeerde reiswieg aanrennen en ik voel bij mezelf de neiging groeien om, in plaats van een kinderwagen, onze verkoopster zelf op te klappen. Mijn vrouw voelt dat soort dingen inmiddels intuïtief aan en zegt dat we maar eens moeten gaan. Nadat we nog even snel overladen worden met een vrachtlading reclamefolders voor kinderwagens staan we weer buiten.
Uitgeput stap ik in de auto. We hebben ons doel bereikt: veel informatie ingewonnen en niks gekocht, maar ik had nooit verwacht dat zelfs niks kopen zo'n hoge prijs zou hebben. In elk geval emotioneel dan.
Een niet nader te noemen winkelketen met een paars en roze hartje als logo is de eerste halte. Ons doel: niks kopen, maar zoveel mogelijk informatie inwinnen. Informatie over kinderwagens. Wij wonen in een bovenwoning en hebben niet veel ruimte dus ons eisenpakket is erg overzichtelijk: we willen een lichte, makkelijk opvouwbare en veilige kinderwagen. Gezien ons overzichtelijke eisenpakket koester ik de hoop dat we binnen afzienbare tijd weer buiten staan. Deze hoop wordt de grond in geslagen als ik het assortiment kinderwagens zie. De showroom van een middelgroot autobedrijf is er niks bij. Nadat we zelf een tijdje hebben rondgekeken besluiten we dat enige hulp bittere noodzaak is en dus we spreken een van de daar rondhuppelende verkoopsters aan. Terugkijkend de grootste fout die ik de afgelopen weken in mijn leven heb gemaakt.
De aangesproken verkoopster stort zich op ons met een angstaanjagend fanatisme. Ze leeft blijkbaar in de veronderstelling dat wij zelf ook kleine kinderen zijn want we worden continue enorm betuttelend toegesproken. Het is wachten op het moment dat ze ons probeert een schone luier te geven. Na een aantal verbluffend intelligente vragen van haar kant (zoals: 'Is het voor u zelf?') komen wij met ons eisenpakket op de proppen. Ze luistert aandachtig, kijkt ons aan alsof ze ons zo allebei een rammelaar gaat geven en biedt dan aan de opties op een rij te zetten. Deze 'opties' die nu voor ons op een rij staan zijn stuk voor stuk peperdure kinderwagens met accessoires die ik nog niet eens voor mijn auto kan krijgen. Er blijven uiteindelijk drie kinderwagens over die volgens onze verkoopster makkelijk opklapbaar en licht zijn. Ze zal het ons wel even laten zien.
Met enig leedvermaak kijk ik toe hoe haar poging om kinderwagen 1 op te klappen uitmondt in een grondgevecht van vrouw tegen wagen dat ternauwernood wordt gewonnen door de vrouw. De kinderwagen in opgeklapte toestand heeft meer weg van een wegbezuinigde tank van de landmacht dan van een kinderwagen en mits je er een abonnement op de sportschool bijneemt krijg je het ding in geen jaren de trap op. Kinderwagen 2 bereikt nooit de opgeklapte stand omdat het juiste knopje onvindbaar blijkt en kinderwagen 3, nou, daar hoort een reiswieg bij. Even later komt ze enthousiast met de verkeerde reiswieg aanrennen en ik voel bij mezelf de neiging groeien om, in plaats van een kinderwagen, onze verkoopster zelf op te klappen. Mijn vrouw voelt dat soort dingen inmiddels intuïtief aan en zegt dat we maar eens moeten gaan. Nadat we nog even snel overladen worden met een vrachtlading reclamefolders voor kinderwagens staan we weer buiten.
Uitgeput stap ik in de auto. We hebben ons doel bereikt: veel informatie ingewonnen en niks gekocht, maar ik had nooit verwacht dat zelfs niks kopen zo'n hoge prijs zou hebben. In elk geval emotioneel dan.
Abonneren op:
Posts (Atom)
