Nooit meer stil

Ik loop rustig de winkel uit. Mijn to-go maaltijd in mijn hand. Terwijl ik me voorneem om ooit eens echt met stokjes te leren eten haal ik de plastic vork uit mijn binnenzak. Ik wilde eigenlijk pasta maken maar de supermarkt sluit vandaag om 19:00. Dat weet ik pas sinds ik, samen met mijn lege bierkratje, voor de schuifdeur van de betreffende supermarkt stond. 'Vandaag eerder gesloten i.v.m. dodenherdenking' staat er op een bordje achter het raam. Ik kijk naar mijn lege bierkratje, loop nog een keer quasi nonchalant langs de sensor van de schuifdeur in de hoop dat 'ie toch opengaat, kijk weer naar mijn lege bierkratje en keer dan terug naar huis.

Dodenherdenking! Ik wil eigenlijk wel om 20:00 thuis zijn maar om nou nog een half uur te wachten met eten zie ik ook niet zitten. Ik waag het erop en trek snel mijn schoenen weer aan. Onderweg naar de eetgelegenheid waar mijn keuze op is gevallen denk ik na over de 4 mei's die ik al heb meegemaakt. Dit wordt de 25e. Het roept herrineringen op. Als klein kind moest ik bijvoorbeeld stoppen met voetballen en naast mijn ouders op de bank zitten. Ik was zo'n joch dat midden in de stilte begon te vragen waar om het stil was. Waarop ik steevast als antwoord kreeg dat het nu niet zo'n goed moment was om dat uit te leggen. Nadat de twee minuten waren verstreken probeerden mijn ouders me alsnog het antwoord op mijn vraag te geven maar ik stond vaak alweer in de spits op het speelveldje te wachten op de volgende bal voor open doel.

Toch ben ik de doden altijd blijven herdenken. Ook toen ik 's avonds niet meer ging voetballen maar ging stappen. Ook toen ik 's avonds niet meer ging stappen maar bij vrienden langs ging. Ik ben altijd even twee minuten stil geweest. Gewoon, omdat dat goed is om te doen. Omdat mijn ouders me al zo lang als ik me kan herrineren binnen riepen om iets voor acht 's avonds op vier mei.

En nu loop ik op straat. Mijn ouders komen me niet halen, ik hoef niet te stappen en ik hoef ook niet bij vrienden langs. Ik sta midden in Utrecht als de Dom acht zware klokslagen laat horen. Ik sta aan de Oude Gracht stil te zijn als er andere mensen aan de oude gracht luidruchtig lopen te zijn. Ik heb de pest aan die mensen. Ik wil ze eigenlijk aanspreken op het feit dat het fijn zou zijn als ze gewoon twee minuten hun kop dicht houden. Maar ja, dan wordt ik dus één van die mensen die zijn kop niet houdt! Dilemma. En dat lost zichzelf op want de mensen lopen verder. Om 20:03 overweeg ik nog even of ik de mensen na wil schreeuwen maar besluit dat het wel goed is zo.

Als ik bijna thuis ben merk ik dat ik een beetje bedroefd ben. En dan niet eens zozeer om de doden die ik zojuist heb herdacht maar omdat ik me ineens besef dat het hier in Nederland nooit meer helemaal stil zal zijn.

(c) Matt Walda, 4 mei 2009